به بهانه سالگرد شهید شیرودی| به راستی او مالک اشتر زمانه بود

زینب پورمرادی سنم جواب نمی دهد می خواستم بیشتر بدانم تا بهتر بنویسم؛ در مراسمی شرکت کردم که مریدانش او را همانند رفیق و مثل یک کوه در مقابل دشمن می دانستند.

سرم پر از سوال های  بود؟ از کجا شروع کنم! گوشه ی مسجد به ویترین لباس ها، عکس ها و یادگاری های پر معنا خیره شدم.

ندای زمزمه کجایید ای سبک بالان عاشق گوش عالم را کر کرده بود و انبوه جمعیتی که معلوم بود دل شان همچنان برای سرباز شهرشان درد بود.

این حضور پر شور بعد چهل و یکمین سالگرد برایم جالب بود؛ اردیبهشت می شود مردم شیرود گلوهای شان پر از بغض و چشم هایشان با اشک تار می شود؛ می دانی چرا؟ چون در اردیبهشت عقاب تیز پرواز کشور بهار را برای مردم دیارش خزان کرد.

  می گویند مردم مازندران مهمان نواز هستند اما مگر یک آدم چقدر می تواند خوب باشد که بعد از این همه سال یاد و خاطراتش برای همه زنده باشد و سرداران برای یادواره خود را به شهر شیرود برسانند.

من از او فقط شنیده بودم؛ یکی یکی مسؤولان به روی سِن می رفتند، یکی می گفت: شهید شیرودی افتخار استان است دیگری او را مورد نظر مقام معظم رهبری، بعدی الگو و .

 دیگر لازم نبود برای گرفتن خاطره دنبال آدم ها بِدوم، ناخودآگاه این جمله بر زبان قلمم جاری شد: به راستی او مالک اشتر زمانه بود.